Gloria zoekt een bijzonder cadeau voor de verjaardag van haar mama. Ze ruilt daarvoor oma’s vaas voor een schilderij, maar bedenkt zich en gaat door met ruilen voor achtereenvolgens een televisie, een smartphone, een hond, en tenslotte een kanarie. Uit medelijden laat ze die vrij en doet dan maar zichzelf cadeau.

Gloria, met zo’n naam kan je jezelf natuurlijk wel presenteren als verjaardagscadeau. Het verhaal is leuk bedacht en straalt bijzonder veel liefde uit van de gezinsleden voor elkaar. Het is grappig om te merken dat Gloria het ene na het andere cadeau afkeurt omdat het tussen haar en haar moeder zou komen. Er speelt dus zeker eigenbelang, maar dan wel van de schattige soort die te vergoelijken valt door de leeftijd van het kind.

De kracht van dit prentenboek ligt zonder twijfel in de illustraties. In een kleurenpalet waar je vrolijk van wordt, buitelen de figuren over de bladzijden. Het gebruik van verschillende materialen en het werken met contouren van objecten hier en daar, zonder ze in te vullen, geeft een heel apart cachet. Fijn is ook dat er een echte wereld is neergezet, met rommel in huis, en vuilzakken op straat. Heel hedendaags ook, met de onmisbare Monstera-plant in de woonkamer. Maar bovenal zijn het illustraties waar je niet op uitgekeken geraakt, en die de tekst in rijke mate aanvullen. Zo wordt er geen woord gerept over de vader, terwijl die van de eerste bladzijde in beeld is. Eerst niet meer dan een stukje been dat tegelijk met een lichtslinger uit de woonkamer verdwijnt, dan enkel een arm. Vervolgens kan je hem door het hele boek volgen, hoe hij oma’s vaas terughaalt, nieuwe lampen koopt en een heleboel cadeaus voor zijn vrouw – die overigens zwanger is, maar die info haal je enkel uit de beelden. Terugbladerend ontdekte ik ook pas dat Gloria haar doos bij het oud papier heeft opgepikt, en dat de strik in haar haar eerst op de vogelkooi zat. Kijk- en zoekpret verzekerd dus!